Als jonge sub heb ik al heel wat mooie en spannende momenten gehad om te onderzoeken wie ik ben in de BDSM-wereld. Mijzelf als onderdanig verklaren was geen gemakkelijke taak, omdat ik een zeer dominante en controlerende persoon ben. Hoe kan dit zinvol zijn? Wat zijn de variabelen tussen respect of respectloosheid? Is onderdanigheid geldig als machtige vrouw? Ik wil mijn allereerste BDSM-ervaring met je delen die, hoewel licht, het vuur in mij heeft aangewakkerd.

In tegenstelling tot iets anders

Ik herinner me nog steeds de eerste keer dat een partner dominant was bij mij. In veel opzichten gaat het bij al onze interacties om iemand die dominanter is dan de andere. In mijn geval had een partner gevraagd om aan mijn haar te mogen trekken terwijl hij van achteren in me doordrong. Ik herinnerde me in het begin dat ik dacht of het respectloos was voor mij? Voor vrouwen.  Toch stemde ik ermee in en hij trok licht aan mijn haar,  bang dat hij me pijn zou doen. Vanaf die eerste trek gebeurde er iets met mijn lichaam. Het was of ik alles los kon laten. Ik vroeg hem om harder en harder te trekken en hij vroeg of alles goed met me ging en zorgde ervoor dat ik okay was.
Als een van de weinige keren in mijn leven voelde ik dat mijn lichaam zich gewoon ontspande, helemaal vanzelf, door mijn partner de controle te laten nemen. Ik onderwierp me volledig aan mijn partner. En wel, nu weet ik dat geen enkele daad van onderwerping oneerbiedig is, tenzij je het doet zonder dat je het wilt.

Vroeger wist ik niet dat deze eenvoudige handeling beschouwd zou worden als onderdeel van BDSM, of enige vorm van dominantie en onderwerping. Die ene haartreksessie veranderde al snel in meer handelingen, zoals een pak slaag, het vastbinden van handen en voeten en  licht verstikkend spel. Dit voelde niet alleen goed voor mijn lichaam, maar het was ook psychologisch opwindend.  Ik weet niet of het de handelingen zijn die me opwinden, of het kijken naar mijn partner die de volledige controle over me neemt en het volledig aan me geeft. We begonnen al snel met psychologische onderwerpen, zoals bijvoorbeeld "wie is mijn slet", "je bent van mij", "je doet wat ik zeg".

Dus ... hoe wordt dit allemaal zinvol?

Wat is er zo ironisch aan deze situatie? Welnu, ik ben in mijn normale dagelijkse leven een van de meest dominante en controlerende personen aller tijden. Zou je een van bovenstaande dingen op me uitproberen buiten een seksuele ontmoeting waarin ik hiermee instem, dan zou ik je slaan of je aan het huilen maken. Dus hoe komt het dat ik, een zeer dominante vrouw,  zo verliefd kan worden op seksueel het tegenovergestelde zijn?

Seksualiteit op zichzelf is een zeer krachtig hulpmiddel. Een hulpmiddel voor plezier, een hulpmiddel voor bevrijding - en BDSM is dat helende hulpmiddel voor veel mensen : een grote hulp bij het overwinnen van trauma, blokkades, enz. Ik snap precies wat je denkt: Julieta, hoe vind je genezing bij gebrek aan controle? Door te worden geslagen, gedomineerd, vastgebonden, tegengesproken, enz.?

Het is het tegenovergestelde

Dat heb je helemaal mis. Ondergeschikt zijn betekent dat jij degene bent die de meeste controle heeft. Jij beslist wat er met je gebeurt. Je bepaalt zelf de grenzen voor je fysieke en mentale veiligheid. Je hebt de controle over de ervaring en hebt de mogelijkheid om deze op elk gewenst moment te stoppen. Als een Dominant krijg je de regie om controle uit te oefenen, maar onder begeleiding en met inachtneming van de grenzen van je onderdanige. Je krijgt vertrouwen en mag handelingen uitvoeren, fysiek en emotioneel, waardoor je je krachtig, voedend en ongelooflijk stimulerend kunt voelen.

Mijn persoonlijke ervaring kwam neer op controle en vertrouwen. Ik hou van een meer agressieve, mannelijke partner die echt volledige controle over mij en mijn lichaam krijgt. Onderdanig zijn, of "de controle verliezen" onder mijn voorwaarden, voelt opwindend omdat ik in mijn leven altijd de controle moet hebben. Ik accepteer geen disrespect en ben altijd de baas over wat er met me gebeurt. Het was die zoete bevrijding die ik eerder noemde - dat gevoel me over te kunnen geven aan mijn partner en in een spel met psychologische spanning te zijn. Wat zal mijn partner met mij doen? Wat zal hij tegen me zeggen? Als mijn partner iets respectloos zegt (binnen mijn grenzen), waarom word ik daar opgewonden van? Welnu, dit leidt tot vertrouwen. Het wind me op omdat ik mijn partner vertrouw in mijn onderdanigheid, wetend dat mijn welzijn bij hem centraal staat.

Een perfecte balans

Door mijn bescheiden begin als onderdanige heb ik veel over mezelf geleerd. Ik heb geleerd dat onderwerping me niet alleen helpt ontspannen, maar me ook in evenwicht houdt als mens. Hoewel ik gewend ben te leven in een machtshouding, kan ik veilig een stap achteruit doen en me door iemand laten meenemen en meeslepen. Hoewel ik onderdanig ben, ben ik nog steeds ongelooflijk in controle en krachtig. En al is onderdanigheid binnen de BDSM-wereld misschien niet voor iedereen het juiste, het is wel een prima manier om te verkennen !